Op woensdag 26 februari begon ik vol goede moed aan de laatste fase van de ladder-competitie, niet wetende dat het een periode van vallen en opstaan zou gaan worden. De eerste tegenstander (Hans van der Zwet) bleek direct al een brug te ver te zijn en daarom moest ik het maar doen met de slogan “het is maar een spelletje hoor”. Tijdens ons rondje was er overigens nog een hilarisch moment, toen we zagen dat golfer Nico van Steijn nabij hole 9 de golfbal van een van zijn maten dacht veilig te stellen en pardoes met bal en al de sloot in gleed. Als je zo met elkaar weet om te gaan, dan moet er wel sprake zijn van echte vriendschap.
Voor de 2e en 3e ladderronde had ik inmiddels afspraken gemaakt (met Herman Vonk en Coby Staats), maar deze moest ik tot tweemaal aan toe afzeggen, omdat ik me weer eens had vertild en het daardoor in mijn rug was geschoten. Fietsen ging nog wel maar lopen en zitten was zeer pijnlijk. Voor herstel staat zeker 14 dagen en aan het einde van deze periode dachten wij nog even te relaxen op de Cauberg in Valkenburg. Daar werden we direct al geconfronteerd met het instorten van de Wilhelmina-toren. Eerst de snoekduik van Nico, daarna de rugkwaal en vervolgens ook nog eens het neerstorten van een monument. Wat zou er nog meer op ons pad komen. Met dit alles kwam wel steeds meer eind maart in zicht, zodat het niet anders kon dan de planning van de 3 aanvullende ladderwedstrijden dan maar in de laatste week te programmeren. De rug was immers weer hersteld, zodat dit wel moest gaan lukken. Omdat ik mezelf ook al had ingeschreven voor het vrijwilligerstoernooi op de vrijdag en ik wellicht tegen beter in ook wilde deelnemen aan de inloop op de dinsdag, was het de afgelopen week afzien geblazen en begon het golfen sterk op werken te lijken en niet meer op ontspannen. Echter niet getreurd want met een paar dagen rust moet het toch weer een genot zijn om in de komende weken gewoon weer vrolijk de golfwei in te gaan.
Golftoernooi gevolgd door een gezellig samenzijn van de vrijwilligers
Om meerdere redenen werd het steeds maar uitgesteld, maar nu was het eindelijke zo ver. Een echte feestmiddag speciaal voor de vrijwilligers, welke begon met arbeid in de vorm van een golftoernooi om daarna na gedane arbeid goed te kunnen rusten in een gezellige nazit met drankjes en hapjes en zelfs een echt chinees buffet. Volgens ledenadministrateur Gert bestaat het vrijwilligersbestand van Golfclub Ter Specke uit 41 personen ofwel bijna 25% van het totale ledenbestand en daarmee staan we hoog in de peilingen. Bij de vrijwilligers moet u denken aan de grote groep Marshals onder leiding van Ruud, de onderhoudsploeg o.l.v. Michel, de toernooicommissie o.l.v. Ank, de dinsdaginloop o.l.v Frans, de PR via Dick, Ruud en Paulette, aan Christien voor de kaartjes bij ziektes, Ruud Pelle die nieuwe leden wegwijs maakt en last-but-not-least het bestuur zelf. Wist u trouwens dat onze vrijwilligers vaak van alle markten thuis zijn. Hieraan zijn uiteraard de vele aanwezige handboeken voor een belangrijk deel debet, maar een goed voorbeeld is Marshal Gerard van Dijk die thuis nog de koffie zet met een fluitketel en een filterzakje, maar bij de golfclub de specialist is op het gebied van het koffiezetapparaat en daar zelfs cursussen voor geeft.
Voor wat betreft het toernooi kan ik kort zijn. Er was sprake van een volle bezetting en zoals gewoonlijk zijn er altijd weer opvallende zaken te melden. Zo presenteerde Peter van der Drift zich voor het eerst met zijn nieuwe “vergevingsgezinde” driver waarmee hij nog meer meters weet te maken als tot nu toe. Hij slaat daardoor inmiddels zover dat hij kan volstaan met een teebox en een green en daarom een fairway gewoon kan over-slaan. Het opzoeken van water gaat echter ook weer gemakkelijker en dat bewees hij op hole 9. Golf kent zoals u weet ook veel emotie en dat zagen we vandaag terug bij Paulette van den Berk die na het missen van een put bijna in staat was om haar putter in tweeën te slaan. Uiteraard vielen er ook weer enkele birdies (Herman Vonk, Ruud van der Helm en Cor Hulsbos). Herman Vonk zit overigens de laatste weken helemaal in een flow en dat kwam ook nu tot uitdrukking door een stableford-score van 23 (bij 37 slagen) en daardoor mocht hij als eerste de vrijwilligerswisselbeker mee naar huis nemen.
Met een voldaan gevoel verzamelden de golfers zich daarna in de CCL-lounge en kort daarop sloten ook aanhang en enkele niet spelend leden zich aan tot uiteindelijk een totale bezetting van 53 personen. Het zal ongetwijfeld afzien zijn geweest voor Lies en Wim Ramakers, die de hele middag de barbezetting voor hun rekening hebben genomen en daarvoor alleen maar Chapeau ! De sfeer zat er direct al goed in en daar zullen de drankjes en heerlijke hapjes ook wel een aandeel in hebben gehad. Op enig moment nam Maria van Ruiten het woord voor zowel de uitslag van het toernooi als voor een vloeiend betoog als het gaat om de inzet van de vrijwilligers. En toen nam Ruud van der Helm het woord om uitleg te geven over het inmiddels aanwezige Chinese buffet om een ieder daarna in logistieke volgorde aan te laten sluiten. Zelf was ik niet helemaal tevreden met de methode Ruud, omdat ik nu als laatste in de rij stond, maar gelukkig was er meer dan genoeg en zag ik zelfs mensen die wel 3 keer opnieuw opschepten. Aan het eind kwamen er zelfs ook nog doggybags aan te pas.
Het bleef nog lang gezellig daar aan de Spekkelaan in Lisse waar uiteindelijk iedereen met een zeer voldaan gevoel huiswaarts keerde om nu al weer uit te kijken naar de eerstkomende volgende golfhappening.
De Golfer (DF)
